<-PollName->
احسان بی ثمر
بارید ابر بر گل پژمرده ای و گفت
کاز قطره بهر گوش تو آویزه ساختم
از بهر شستن رخ پاکیزه ات ز گرد
بگرفتم آب پاک ز دریا و تاختم
خندید گل که دیر شد این بخشش و عطا
رخساره ای نماند، ز گرما گداختم
ناسازگاری از فلک آمد، وگرنه من
با خاک خوی کردم و با خار ساختم
ننواخت هیچگاه مرا، گرچه بیدریغ
هر زیر و بم که گفت قضا، من نواختم
تا خیمه وجود من افراشت بخت گفت
کاز بهر واژگون شدنش بر فراختم
دیگر ز نزد هستیم امید برد نیست
کاز طاق و جفت، آنچه مرا بود باختم
منظور و مقصدی نشناسد بجز جفا
من با یکی نظاره، جهان را شناختم
اشک یتیم
روزی گذشت پادشهی از گذرگهی
فریاد شوق بر سر هر کوی و بام خواست
پرسید زان میانه یکی کودک یتیم
کاین تابناک چیست که بر تاج پادشاست
آن یک جواب داد چه دانیم ما که چیست
پیداست آنقدر که متاعی گرانبهاست
نزدیک رفت پیرزنی گوژپشت و گفت
این اشک دیده من و خون دل شماست
ما را به رخت و چوب فریفته است
این گرگ سالهاست که با گله آشناست
آن پارسا که ده خرد و ملک، رهزن است
آن پادشا که مال رعیت خورد، گداست
بر قطرۀ سرشک یتیمان نظاره کن
تا بنگری که روشنی گوهر از کجاست
پروین، به کجروان سخن از راستی چه سود
کو آنچنان کسی که نرنجد ز حرف راست
فلسفه
نخودی گفت لوبیائی را
کز چه من گردم این چنین ، تو دراز
گفت ، ما هر دو را بباید پخت
چاره ای نیست ، با زمانه بساز
رمز خلقت بما نگفت کسی
این حقیقت ، مپرس ز اهل مجاز
کس ، بدین رزمگه ندارد راه
کس ، درین پرده نیست محرم راز
به درازی و گردی من و تو
ننهد قدر ، چرخ شعبده باز
هر دو ، روزی در افتیم بدیگ
هر دو گردیم جفت سوز و گداز
نتوان بود با فلک گستاخ
نتوان کرد بهر گیتی ناز
سوی مخزن رویم زین مطبخ
سر این کیسه ، گردد آخر باز
برویم از میان و دم نزنیم
بخروشیم ، لیک بی آواز
این چه خامی است ، چون در آخر کار
آتش آمد من و تو را دمساز
گر چه در زحمتیم ، باز خوشیم
که بما نیز ، خلق راست نیاز
دهر ، بر کار کس نپردازد
هم تو ، بر کار خویشتن پرداز
چون تن و پیرهن نخواهد ماند
چه پلاس و چه جامه ممتاز
ما کز انجام کار بی خبریم
چه توانیم گفتن از آغاز
نظرات شما عزیزان:
.gif){kind=small}
دستتون درد نكنه